สกู๊ปโดนใจเด็กผี! เล่นแบบนี้ "สงสารแฟนบอลบ้างเถอะ"

มองโดย “ภาพรวม” แล้วจัดว่า เกมจากวิคาเรจ โร้ด จบลง “ตามคาด” ทุกประการหลัง แมนฯยูไนเต็ด บุกชนะวัตฟอร์ด 2-1 และขึ้นจ่าฝูงอย่างน้อยชั่วคราวได้สำเร็จครับ

นอกจากผลการแข่งขัน “ตามคาด” แล้ว: วิธีการเล่น, รูปแบบเกม, สปีด และจังหวะความเร็วของเกม, ความเหนียวแน่นในเกมรับของทีมปิศาจแดง โดยเฉพาะ ดาวิด เด เกอา จนกระทั่งถึงประตู 1-0 ของ เมมฟิส เดปาย

ทุกอย่างล้วนคาดการณ์ได้ไม่ยากก่อนเกมการแข่งขัน และมันจะยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปในยุค หลุยส์ ฟาน ฮัล แบบที่แฟนๆ ปิศาจแดงคงต้องทำใจ

เสียงตะโกน “Attack attack attack” จากแฟนๆ เพื่อเร่งเร้าทีมในบ้านโอลด์ แทรฟฟอร์ด คงคัดค้านกับเสียงพร่ำสอนแท็กติกจาก ฟาน ฮัล ที่ “ชื่นชม” สปิริตจากลูกทีมที่ยิงประตูท้ายเกมเอาชนะเจ้าแตนอาละวาดได้สำเร็จ

ครับ ผมเองเคยเขียนบทความที่สรุปทุกอย่างเกี่ยวกับทีมแมนฯยูฯ ไปแล้วในหัวข้อ “Boring boring แมนฯยูฯ” และต้องบอกก่อนว่า ไม่เคยพูดว่า “ผิด” ที่ฟาน ฮัล นำฟุตบอลสไตล์นี้มาลงหลักปักฐานกับทีม

เพราะตราบใดที่ผลการแข่งขันยังออกมาแบบนี้ หรือแมนฯยูฯ grind out แต้มได้แบบน้ำลายเหนียวคอเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ความ “ไม่พอใจ” ในใจยังไงก็ต้องเก็บไว้ภายในหัวอกแฟนๆ ครับ

ก่อนเกม แม้จะเล่นเยี่ยงนี้ ที่อาจพูดได้ว่า มีประสิทธิภาพ แต่น่าเบื่อ ทีมชุดนี้ก็สามารถรั้งอันดับ 4 และมีแต้มตามหลังจ่าฝูง แมนฯซิตี้ เพียง 2 คะแนน

จบเกม พอชนะจึงไม่ต้องพูดถึง เฉพาะอย่างยิ่ง ดาวเตะค่าตัว 24 ล้านปอนด์ เดปาย ยิงประตูได้ และเป็นประตูที่ 2 ในลีกของตัวเอง

พร้อมซิว “แมน ออฟ เดอะ แมตช์” ในเกมที่หวือหวาใช้ได้ในตำแหน่งหน้าเป้าที่แม้จะมีงงๆ ผิดตำแหน่งบ้าง อะไรบ้าง

ทว่า โดยรวมก็ดีว่า เวย์น รูนี่ย์ เจ้าประจำในตำแหน่งนี้ที่ไม่สบายลงเล่นไม่ได้นะครับ

ถึงจังหวะนี้หลังทำประตูได้แบบ “มั่นใจ” กระแทกบอลด้วยเท้าซ้ายจากการเปิดของ อันเดร เอร์เรร่า ตั้งแต่นาที 11 เมมฟิส ก็ “หวือหวา” และสร้างสรรค์โอกาสได้ดีให้กับตัวเองในเกมที่มีส่วนร่วมตลอดเวลา

แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ยุค 2015 ถือว่า เปิดฉากได้ฮอต และทำเกมได้สนุกก่อนที่จะแผ่วลงเรื่อยๆ และถอยลงคลองในครึ่งหลังจนเสียประตูจากจุดโทษนาทีที่ 87 ให้กับ ทรอย ดีนี่ย์ กัปตันทีม

นั่นคือ ประตูแรกที่ เด เกอา เสียในรอบ 641 นาที แถมยังมาจาก “จุดโทษ” ในแมตช์ที่เซฟสวยๆ ประมาณ 5 ครั้ง อันเป็น “มาตรฐาน” ที่สูงมาก

และเป็น “มาตรฐาน” แบกทีมให้ ฟาน ฮัล และเด็กๆ ขึ้นจ่าฝูง(ชั่วคราวก่อนโดน เลสเตอร์ ซิตี้ แซง)

สิ่งที่ผมพูดไม่ได้เกินเลยแน่นอนครับ และมันก็เป็น “ปัจจัย” ที่ทำให้แมนฯยูฯ ไม่เสียแต้ม

และหาก “จังหวะดี” ได้ประตู เช่น จาก own goal ของดีนี่ย์ ในลูกกึ่งยิงกึ่งเปิดไม่มีมุมทำประตูของ บาสเตียน ชไวน์สไตเกอร์ นาทีที่ 90 เป็นประตูด้วยแล้ว

โอกาส “ชนะ” หรือ “ไม่แพ้” ของทีมปิศาจแดงจะมีได้ตลอด และเล่นแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเชลซีที่ได้แชมป์ปีก่อนครับที่ “รับเหนียว” ไว้ก่อน และรอจบสกอร์ได้

โดยวิธีการเล่นไม่ได้มี “รูปแบบ” การเข้าทำที่พิเศษใดๆ หรือสนุก น่าสนใจ

โดยจบจากเกมที่วัตฟอร์ด ผมได้ชมหลายแมตช์พร้อมๆ กันทันเฉพาะครึ่งแรกก่อนปิดต้นฉบับไม่ว่าจะ เซาแธมป์ตัน – สโต๊ค, เวสต์ บรอม - อาร์เซนอล หรือเชลซี - นอริช

ทุกเกมพูดได้เลยครับว่า “ความเร็ว” ความสนุก เหนือกว่า เกมที่แมนฯยูไนเต็ด เล่นมากมายนัก

เอาแค่ สโต๊ค ที่กลายเป็นว่า เล่นได้มันส์มาก นำโดย 4 แนวรุกที่มี โจนาธาน วอลเตอร์ส เป็นหน้าเป้า และมี เซอร์ดาน ชาคิรี่, โบยาน, มาร์โก้ อาร์เนาโตวิช คอยสนับสนุน

3 ตัวหลังมีทั้งเทคนิค, ความเร็ว ผสมผสานกัน ทำให้เล่นสนุก และน่าจะเป็นเพราะ มาร์ค ฮิวจ์ส ปล่อยให้เล่นกันโดยธรรมชาติด้วย ทุกอย่างจึงออกมาดีโดยมีตัวบู๊ๆ อย่าง ชาร์ลี อดัม คอยซ้อน

เชลซี ก็เล่นได้สู้ขาดใจในสแตมฟอร์ด บริดจ์ และไม่ว่าผลการแข่งขันจะออกมาอย่างไร สิ่งหนึ่งที่ “ยอมรับ” คือ นักเตะเชลซี เล่นเพื่อ โจเซ่ มูรินโญ่ แน่นอน

ซึ่ง “ความมันส์” แบบนี้ทำไมไม่เกิดกับแมนฯยูฯ

หรือทำไมต้องรอ เช่น 3 นาทีสุดท้ายบวกทดเจ็บหลังเสียประตูตีเสมอจึง “ค่อยบุก” ใหม่อีกรอบ

ทำไมไม่เล่นแบบหลังเสีย 1-1 จนได้ 2-0, 3-0 ไปก่อน

Attack attack attackให้มากกว่านี้เถอะครับ ผลการแข่งขันก็ได้แล้ว

สงสารแฟนบอลบ้างเถอะ, ฟาน ฮัล

เรื่องโดย "ไข่มุกดำ"