"ครั้งแรกในอังกฤษ" (โดย น้องเพชร)

พอดีมีโอกาสได้ไปสัมผัสฟุตบอลพรีเมียร์ลีกถึงสนาม เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่สำคัญมันเป็นเกม "ซูเปอร์ซันเดย์" ระดับบิ๊กแมตช์ซะด้วย อดไม่ไหวครับ ต้องมีอะไรมาฝอยกันซะหน่อย

เรื่องสกอร์และสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมระหว่าง "เชลซี -แมนฯ ยูไนเต็ด" เมื่อคืนที่ผ่านมานั้น ถึงตรงนี้เชื่อว่าคอบอลน่าจะทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ดังนั้นจึงขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ บรรยายความรู้สึกกับการ "ชมฟุตบอลพรีเมียร์ลีกถึงสนามครั้งแรก" ในฐานะ "แฟนบอลคนหนึ่ง" ละกันครับ

"สแตมฟอร์ด บริดจ์" เป็นสนามฟุตบอลที่ถือว่าไม่ใหญ่มาก ถ้าเทียบกับความสำเร็จของสโมสรในช่วงทศวรรษหลัง แต่ก็ไม่เล็กจนเกินไปนัก มีความจุเกือบๆ 42,000 ที่นั่ง

ภายนอกสนามก็ดูไม่ทันสมัยเท่าไหร่ครับ ยิ่งถ้าไปเทียบกับ "เอมิเรตส์ สเตเดี้ยม" ของอาร์เซน่อล คู่แข่งร่วมเมืองหลวงด้วยกัน นี่ยิ่งคนละเรื่องเลย

แต่จุดเด่นของ "เดอะ บริดจ์" หรือไม่ว่าจะสนามใดๆของลีกผู้ดี มันอยู่ตรงที่ความมี "เอกลักษณ์จำเพาะ" นี่แหละ

ผมมาถึงบริเวณหน้าสนามก่อนเกมจะเริ่มขึ้นประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่รอบๆสนามกลับคับคั่งไปด้วยแฟนบอลนับพันๆคนแล้ว

ทั้งจากรถไฟใต้ดิน, รถบัส หรือแม้กระทั่งเดินมาเป็นกลุ่ม มีหมดทั้งวัยรุ่น, พ่อแม่ลูก หรือลุงป้าวัยเกษียณ เดินจับมือกันเป็นคู่ๆ ก็มี ส่งเสียงร้องเพลงกันเป็นระยะไม่ขาด

ไม่รอช้า ผมไปแวะโฉบแถวร้านค้าหน้าสนาม สมคำร่ำลือว่านี่คือพรีเมียร์ลีกแท้ๆ ของเพียบ! ทั้งผ้าพันคอแมตช์เดย์, หนังสือโปรแกรม, ภาพวาด, พวงกุญแจ, โปสเตอร์ ฯลฯ จิปาถะ จนมิอาจสาธยายให้หมดได้

ตัดมาที่บรรยากาศในสนาม การได้นั่งติดกับเหล่าแฟนบอลแดนผู้ดี กรุณาลืมมันไปได้เลยครับไอ้คำว่า "ผู้ดี" อะไรนั่นน่ะ

"แกงฟัก" มาเต็มอย่างที่คิด มาตลอดทั้งเกม โดยเฉพาะเวลาที่เชลซีเพลี่ยงพล้ำ เรียกได้ว่า อิ่มกันตั้งแต่ 20 นาทีแรกด้วยซ้ำมั้ง ฮาาาาา

จากการสังเกตของผม แฟนบอลที่นี่เชียร์กันสนุกมากครับ เรียกได้ว่าสมาธิจดจ่ออยู่กับเกมในสนามอย่างเดียว แค่หันหน้ามาคุยกันเองยังน้อย ส่วนใหญ่เป็นตะโกนด่าคู่แข่งหรือร้องเพลงเชียร์ทีมตัวเองกันมากกว่า

ยิ่งเอาสมาร์ทโฟนมากดๆๆๆๆ นี่ไม่มีเลยครับ ดูบอลคือดูบอลจริงๆ!

แต่จุดที่น่าสังเกตอีกอย่างนึง ซึ่งถ้าท่านเคยสังเกตในทีวีจากการถ่ายทอดสด ก่อนเกมจบราว  5 นาทีของทั้งครึ่งแรก-ครึ่งหลัง จะเห็นบรรดาแฟนบอลทยอยขยับ ลุกออกจากที่ตัวเอง เดินให้วุ่นกันเป็นแถบ

ก่อนจบครึ่งแรกก็เพื่อไปเข้าห้องน้ำ ซื้อเครื่องดื่ม ส่วนก่อนจบครึ่งหลังก็เพื่อความสะดวกในการเดินทางกลับ จะได้ไม่ต้องไปอัดเอียดยัดเยียดกัน

แต่ที่ผมสังเกตจากจอมอนิเตอร์ในสนาม พวกเขาเหล่านี้ "พร้อมใจ" กันลุกจริงๆครับ เข้าสู่นาที 40 ปุ๊บ ลุกปั๊บ นาที 85 ปั๊บ เริ่มขยับกันปุ๊บ!

มันจะเป๊ะ จะตรงต่อเวลาอะไรขนาดน้านนน

การไม่อยู่ดูเกมจนจบ มันอาจทำให้คุณพลาดช็อตสำคัญที่สุดของการแข่งขันไป แต่ถ้าแลกกับความสบายในการเดินทางกลับ

และส่วนใหญ่ท้ายเกมก็ใช่ว่าจะมีดราม่ากันทุกนัด มันก็คุ้มพอจะเสี่ยงอยู่ ซึ่งมันกลายเป็น "วัฒนธรรม" จนแฟนบอลประเทศนี้ปฏิบัติกันจนคุ้นชินไปแล้ว

และแน่นอนว่า ประตูของ "ดิเอโก้ คอสต้า" ในช่วงทดเวลาบาดเจ็บนั้น พวกเขาที่ออกไปก่อนคงจะเฮอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งระหว่างทางด้านนอกสนามแหง

อีกสิ่งที่การดูบอลของคนอังกฤษแตกต่างจากบ้านเรานั้นก็คือ การเคลียร์คนออกจากสนาม รวมไปถึงบริเวณรอบๆสนามที่ "รวดเร็ว" เหลือเกิน

ไม่ถึง 20 นาที อัฒจันทร์ก็แทบว่างเปล่าแล้ว ส่วนด้านนอกก็มีเจ้าหน้าที่อยู่ตามจุดกันเพียบ ตำรวจม้าอย่างที่เราเคยเห็นในคลิปก็มีจริงๆครับ นั่งโดดเด่นเป็นสง่า ควบดูแลความเรียบร้อยกันอย่างแข็งขัน บอกเลยเท่โคตร!

ถือเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ของชีวิตครั้งหนึ่งครับ เรียกได้ว่าตื่นเต้นตั้งแต่ ก่อน, ระหว่าง และหลังเกมเลยทีเดียว

วันนี้พอแค่นี้ก่อน โอกาสหน้าจะมาฝอยที่เหลือว่า ผมไปอังกฤษครั้งนี้ได้อย่างไร ทำอะไรมาบ้าง และ "สนุก" กับมันมากขนาดไหนครับ