สกู๊ป : ทำไมไม่เล่นแบบนี้ตั้งแต่นาทีแรก?!

นึกภาพตามไม่ออกเหมือนกันนะครับว่า หาก แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด แพ้ในบ้าน (อีกทีม) ในส่วนของเอฟเอ คัพ รอบ 8 ทีมสุดท้ายให้กับเวสต์แฮม

บรรยากาศของทีมปีศาจแดง เฉพาะอย่างยิ่ง หลุยส์ ฟาน กัล รวมถึงฟีลลิ่งที่มีต่อถ้วยฟุตบอลเก่าแก่ที่สุดของโลกในเส้นทางสู่รอบรองชนะเลิศ จะเป็นเช่นไร?

ในวันเดียวกับที่ อาร์เซนอล เปิดรังตามหลังวัตฟอร์ด 0-2 ก่อนแพ้ 1-2 ไม่สามารถป้องกันแชมป์ 2 สมัยซ้อนที่ “ต่ออายุ” อาร์เซน เวนเกอร์ พร้อมๆกับกลบเสียงต่อต้านลงได้

คำถามเกี่ยวกับทีม ปีศาจแดง และจริงๆแล้วก็คือ อาร์เซนอล ด้วยเช่นกัน มี “มากมาย” และถูกตั้ง และตอบไปบ่อยแล้ว โดยตอบได้บ้างไม่ได้บ้างมาตลอดในคอลัมน์ของผมตลอดทั้งซีซั่น

ครั้งนี้ก็เช่นกัน โดยเฉพาะทีมแมนฯ ยูฯ ที่เราได้เห็นทั้ง “ด้านมืด” และ “สว่าง” ของพวกเค้า

ด้านมืด คือ ครึ่งแรกที่เล่นหนืด จืดๆ ชืดๆ และแน่นอนว่า ผลงานในสนามแบบนี้ยากที่จะฉุดรั้งบรรยากาศในโอลด์ แทรฟฟอร์ด ให้มีชีวิตชีวา

หรือสามารถแปรเปลี่ยนเป็นความน่าสะพรึงกลัวให้คู่แข่งขันได้

ตรงข้าม ทีมเยือนอย่าง เวสต์แฮม เอนจอยช่วงเวลาที่ได้เห็นผู้เล่นตัวเองทำได้ดีอย่างน้อยระดับหนึ่ง

เช่น ในที่นี้ คือ เล่นได้ไม่เป็นรอง หากไม่เด่นกว่าในแง่ “โอกาส” การทำประตู และออกนำก่อนจากประตูสวยงามของ ดมิทรี ปาเยต์ ที่ปั่นฟรีคิก 30 หลาทั้งโค้ง, ทั้งมุด และแม่นยำ

ก่อนจะออกนำจนใกล้หมดเวลา ดีที่ว่า อองโตนี่ มาร์กซิยัล มายิงประตูตีเสมอได้ท้ายเกม และสร้างให้เกิดแมตช์รีเพลย์ในที่สุด

คำถาม คือ ทำไม ฟาน กัล และเด็กๆ ไม่สามารถเล่นได้เร็ว สปีดบอลยอดเยี่ยม และบุกเป็น “แพตเทิร์น” สวยงามทั้งหน้าไลน์/หลังไลน์รับของทีมขุนค้อนได้เหมือนกับครึ่งหลัง หรือเฉพาะอย่างยิ่งตอนโดนนำนาทีที่ 68

จุดนี้ สามารถนำสู่คำถามต่อมา หรือไปที่เกมวันพฤหัสบดีนี้กับ ลิเวอร์พูล ในยูโรป้า ลีก ด้วยว่า ทีมปีศาจแดง ชุดไหน? ระหว่างครึ่งแรกกับครึ่งหลัง จะมาปรากฎตัวปะทะกับลิเวอร์พูล

พูดได้เลยว่า หากทีมปีศาจแดงสามารถยืนระยะ และปรับสปีดบอลให้เร็วขึ้นลุยกับลิเวอร์พูลเหมือนครึ่งหลังในเกมกับเวสต์แฮมเพื่อทวง 0-2 ประตูตามหลังคืน

เกมจะสนุก ตื่นเต้น และมีโอกาสที่ทีมปีศาจแดงจะสร้างปาฏิหาริย์ได้

ทว่า หากยังจดๆ จ้องๆ และรอคอย “เผาเวลา” ให้หมดไปกับสไตล์การขึ้นบอลช้าๆ แบบเดิมๆ

โอกาสทะลุสู่รอบต่อไปจะไม่มีเลย แม้ว่าการเล่นเร็ว และ “เสี่ยงแลก” มากขึ้นอาจนำมาซึ่งความสุ่มเสี่ยงจะเสียประตูมากขึ้นก็ตาม

แต่แพ้กี่ประตู? หรือแพ้แล้วประทับใจ จะดีกว่า ไม่ทำอะไรเลยใช่ไหม!?

จุดนี้สำหรับผมแล้วอาจะเป็น “คำถามสุดท้าย” ของ หลุยส์ ฟาน กัล ที่เจ้าตัวเท่านั้นต้องตอบ

เพราะ ณ เวลานี้ “ศักยภาพ” ของแนวรุกเด็ก ๆ: มาร์กซิยัล, มาร์คัส แรชฟอร์ด, เจสซี่ ลินการ์ด และเกมนี้ที่ใช้ อังเดร เอร์เรร่า สามารถ “จี๊ดจ๊าด” ได้ใจใช้ได้ทีเดียว

ตัวหลักดั้งเดิมอื่นๆ ก็ดีแหละครับ ฮวน มาตา, เวย์น รูนีย์, เมมฟิส เดอปาย ฯลฯ

อย่างเกมนี้ตอนทวงประตู 1-1 คืนจากเวสต์แฮม และได้เห็นการเร่งสปีดบอลพร้อมๆเสียงปลุกเร้าจากโอลด์ แทรฟฟอร์ด

จนสุดท้ายประสบความสำเร็จ

มันทำให้ผมหวนนึกถึงช่วงเวลาของท่านเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ได้เหมือนกัน

จนสุดท้ายแอบสงสัยว่า ทำไมไม่เล่นแบบนี้บ่อยๆ และหากเล่นแบบนี้บ่อยๆแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ณ ตอนนี้? และแมนฯ ยูไนเต็ด จะอยู่จุดไหน?

“คำถามสุดท้าย” นี้น่าสนใจจริง ๆ นะครับ...