สกู๊ป : "คุณภาพคน คุณภาพสังคม" (โดย ธีรพัฒน์ อัครเศรณี)

ช่วงนี้ใกล้จะปิดเทอมเต็มที แต่กลับได้รับฟังเสียงบ่นเรื่องคุณภาพการพัฒนาคนและการศึกษาไทยบ่อยเหลือเกิน แถมด้วยข่าวครูขว้างปาของใส่เด็กให้อีก ยิ่งว้าเหว่ใจ

เพื่อนในวงการกีฬาที่มีลูกเคยเติบโตอยู่ในแถบเพื่อนบ้านเราอย่างสิงคโปร์ ซึ่งเป็นประเทศที่ให้ความสำคัญเน้นคุณภาพเรื่องการศึกษาและการพัฒนาคน บอกว่าพอลูกต้องกลับมาเรียนต่อในระดับมัธยมเมืองไทยพบความจริงว่าลูกไม่อยากไปเรียน เพราะหลักสูตรมันง่ายและแคบกว่ากันเยอะ ตามหลังถึง 3 ปีได้

น่าเสียดายงบประมาณที่เราใส่ลงไปมากมาย แต่ยังย่ำอยู่กับกรอบแนวคิดและวิธีบริหารในระบบราชการแบบเก่าๆ รวมทั้งละเลยเรื่องการพัฒนาบุคลากร “ครู” ซึ่งเป็นตัวละครสำคัญที่สุดในเรื่องนี้

ครูดีๆเก่งๆคนเดียวเป็นแม่พิมพ์สร้างคนคุณภาพขึ้นในสังคมได้เป็นร้อยเป็นหมื่น แต่ทุกวันนี้บุคลากรด้านนี้ได้รับค่าตอบแทนในเกณฑ์ต่ำของสังคม เงินไม่ดีแถมอยู่ยาก ไม่ได้รับการยกย่อง ใครที่ไหนจะอยากเป็น

แวดวงกีฬาก็เช่นเดียวกัน หากเราหวังจะได้เห็นผลผลิตนักกีฬาดาวรุ่งเก่งๆ อย่าง รัชนก อินทนนท์, เอรียา จุฑานุกาล เกิดขึ้นมาให้ได้อีก เราก็ต้องเริ่มสร้างกลุ่มคนเทรนเนอร์ชุดที่มีคุณภาพออกมาให้ได้ก่อน เพื่อทำหน้าที่มองหา ปลุกปั้น และพัฒนาดาวรุ่งที่มีแววขึ้นมาประดับวงการต่อไป

การพัฒนาผู้ฝึกสอนก่อนนั้นคือ “หัวใจสำคัญที่สุด” พูดง่ายแต่ทำไม่ง่าย เพราะยากตั้งแต่ระบบคัดกรองหาคนที่มีทัศนคติเหมาะสมมาทำงานด้านนี้ ที่สำคัญต้องมีจิตวิทยาและเทคนิคการถ่ายทอดไปยังศิษย์แต่ละคนที่มีสภาพความพร้อมไม่เท่ากัน นอกเหนือจากนั้นเรื่องของประสบการณ์ “มือเลอะ” ก็เป็นอีกปัจจัย คนที่อ่านแต่ตำรามาสอนกับคนที่ผ่านประสบการณ์จริงมาถ่ายทอดมันคนละเรื่องกัน

อยากให้สังคมเรายกย่องผู้ทำหน้าผู้สร้างคนอื่นมากกว่านี้ มัวปลื้มแต่คนหน้าฉากที่ประสบความสำเร็จฉาบฉวยกันอย่างเดียว คนก็เลยคิดจะเรียนลัดข้ามหัวคนอื่นกันหมด

ในอดีตวงการกีฬาไทยไม่เคยขาด “ยอดครู” อย่าง อ.จ.ประวิทย์ ไชยสาม ผู้สร้าง ปิยะพงษ์ ผิวอ่อน จนลือลั่นทั่วเอเชีย หรือ อ.จ.ชาญวิทย์ ผลชีวิน ผู้ปลุกปั้น เกียรติศักดิ์ เสนาเมือง วงการมวยก็มีคนอย่าง “ครูตุ๊ย” ยอดธง เสนานันท์ ผู้ล่วงลับ ซึ่งเคยเจียระไน สามารถ พยัคฆ์อรุณ จนโด่งดัง

อย่าปล่อยให้วันเวลาเหล่านั้นผ่านเลยไม่หวนกลับมาอีก